odmiany rowerow

• rower XC - cross country - służący do jazdy w urozmaiconym terenie. Według przeznaczenia: lasy, polne drogi, góry, kamieniste i szutrowe podłoża, użytkowany również na szosie. Rower cross-country/maratonowy jest najbardziej uniwersalny i najbardziej popularny w Polsce. Najczęściej posiada przedni amortyzator, jednak coraz częściej ma pełną amortyzację. Dobierając w szczególności ramę, amortyzator, opony, rozmiar zębatek, można go ukierunkować bardziej na tereny płaskie lub górzyste. Dobra masa roweru XC to 10-12,5 kg. Najlżejsze konstrukcje to około 7kg-8,5kg.
• rower DH (zjazdowy) - w Polsce często nazywany z języka angielskiego: rower downhill'owy. Budowa i geometria ramy roweru zjazdowego nie pozwala właściwie na jazdę pod górę, po płaskim terenie z trudem. Swoje możliwości pokazuje dopiero podczas zjazdu. Rower downhill'owy jest amortyzowany z przodu (najczęściej amortyzator dwupółkowy) i z tyłu, zawieszenie ma bardzo duży skok, powyżej 150 mm, zwykle od 180mm do 220mm giętą, szeroką kierownicę, mniej przełożeń, jest znacznie solidniejszy i cięższy od klasycznego roweru górskiego. Jego przeciętna masa to 17-19 kg, kiedy mamy na uwadze dzisiejszą filozofie "lekkiej zjazdówki", typowe rowery do DH często ważą nawet ponad 20 kg. Na rowerze tym rozgrywa się konkurencje sportową - zjazd po stoku w trudnym terenie typu górskiego, z licznymi zakrętami trasy i przeszkodami wymagającymi ekstremalnych skoków. Prędkości dochodzą do 90 km/h.
• rower do 4x/dual-slalomu - pośredni między rowerem zjazdowym i rowerem klasycznym. Pojazd, który nie jest tak ciężki jak typowy rower zjazdowy, zwykle nie posiada tylnego zawieszenia i umożliwia jazdę po płaskim terenie - służy on do rozgrywania konkurencji polegającej na równoległym zjeździe dwóch lub czterech zawodników po wąskich i krętych, komplementarnych trasach, bogatych w różnorakie wybicia i lądowania - tzw. "hopy".
• rower FR - freeride - służący do jeżdżenia na specjalnie zbudowanych trasach, głównie w lasach pełnych przeszkód z drewna jak mostki "north shore" , skocznie, równoważnie. Główną cechą charakterystyczną Freeride'u są "dropy", wielometrowe uskoki z klifów, na pochyłą powierzchnie lądowania. Rowery freeride'owe pozwalają również podjeżdżać, ale nie w takim stopniu jak enduro, czy XC. Tłumaczenie terminu freeride, oznacza jego przeznaczenie - wolność jazdy, możliwość pokonania wszelkich przeszkód i jazdy np. poza ścieżkami po skalistych stokach.
• rower enduro - przeznaczony do jazdy w warunkach głównie górskich i urozmaiconym, trudnym terenie. Konstrukcja jest formą pośrednią między rowerem FR, a XC. Masa takiego roweru, to najczęściej 12-16 kg, skok zawieszenia 130-150 mm. Solidna konstrukcja pozwala na szybką i ekstremalną jazdę na zjazdach, umożliwiając jednak także pokonywanie trudnych podjazdów i stosunkowo efektywną jazdę po płaskim. Rowery enduro obecnie gwałtownie zyskują na popularności, rozwijane przez producentów stają się lżejsze, ale wraz z wyrafinowaniem i bardzo drogie. Stosuje się najnowsze technologie, które np. zastosowane w amortyzacji pozwalają na redukcję utraty energii na podjazdach, czy podczas jazdy na stojąco. Masa drogich rowerów enduro schodzi nawet do 12kg. Najdroższe i mniej pancerne osiągają nawet 9,5kg, ale ze względu na delikatność nie spełniają wielu warunków stawianych rowerowi Enduro.

Rowery, które trudno zakwalifikować do innych kategorii, niż górskie, choć z górami niewiele mają wspólnego:

• rower trialowy - rower o bardzo oryginalnej budowie, bardzo niskiej ramie, praktycznie nie da się na nim normalnie jeździć na długich dystansach. Prawdziwe rowery do trialu nie mają siodełka. Służy do wykonywania "sztuczek", oraz do cyklotrialu - czyli jazdy po krótkiej ale bardzo trudnej trasie wymagającej pokonywania przeszkód w rodzaju wysokich ścianek, beczek, poręczy, schodów itp. Głównym zadaniem trialowca jest wykonywanie jak najwyższych skoków i zachowywanie równowagi przez jak najdłuższy czas.
• rower streetowy - rower najczęściej na kołach 24" z ramą mniejszą od zwykłego górskiego, a większą od BMX'a. Rozpowszechniony jest brak przerzutek, widelec z przodu jest sztywny (istnieje jednak szerokie grono osób, które wolą jeździć z amortyzatorem), często w wersji brakeless (brak przedniego i tylnego hamulca). Robi się na nim akrobacje na schodach, murkach, poręczach oraz płaskiej powierzchni.
• rower dirtowy - rower podobny do streetowego, ale z amortyzatorem o skoku najczęściej 90-130 mm (istnieje jednak szerokie grono osób, które wolą skakać ze sztywym widelcem), zazwyczaj jednym hamulcem; z tyłu. Skacze się nim po wybiciach usypanych z ziemi zwanych "dirtami" bądź "hopami".